Quo vadis

Hij zal de proef op de som nemen. Nog langer uitstellen heeft geen zin. Als briljant natuurkundige mag hij op zichzelf vertrouwen.
Men noemt hem begenadigd, dat weet hij.
Al vanaf heel jonge leeftijd dacht hij dat het leven wel eens een illusie zou kunnen zijn. Zijn onderzoekende geest wilde daar duidelijkheid over hebben. Sneller te kunnen denken dan zijn omgeving gaf hem de mogelijkheid om op de meest bizarre terreinen van wetenschap onderzoek te kunnen doen.
Hij onttrok zich niet aan het gangbare leven en trouwde. Dat was wel leuk voor een tijdje, de kinderen ook, tot hij bedacht dat het een herhalingsrecept was en vertrok. Hij besloot het leven ver van het wetenschappelijk denken te gaan onderzoeken, weg van collega´s en vakliteratuur: geen ongewenste invloeden.
Hij voer over wereldzeeën, de onbelemmerde wind langs hoofd en hersenen. Dat was een interessante tijd, die hem de gezochte kijk op zichzelf gaf. De gedachte dat er ergens iets meer, iets groters, zou kunnen zijn liet hem niet los. Iets zinvols, dat niets te maken had met het dagelijkse of wetenschappelijke denken. Een vaag idee bouwde hij na diepgaand onderzoek en in afzondering, succesvol uit tot praktische werkelijkheid.. Kleine onvolkomenheden waren gemakkelijk te verhelpen geweest. Hij weet zeker dat het zal werken. Hij zal bewijzen dat de mens tot ver buiten de grenzen van het bewustzijn kan reiken en eindelijk weten, hij zal nu gaan.

Een helder licht werd wereldwijd waargenomen. -Volstrekt onmogelijk-, zeggen de wetenschappers.
Ik heb dat onverklaarbare licht gezien, het was van een uitdagende zachtheid.


© Ineke Sikkema. Dit verhaal mag niet worden gebruikt of opgeslagen zonder schriftelijke toestemming van de auteur.
ineke sikkema