Reine Montgomery  kamer 121
de grote wereld
zo alles verslindend dat ze
zichzelf verloor
ze zocht houvast haar schreeuw deed
haar handen werken en
schilderde een
grote open zee vol leven
ze schiep een droom
zo onwaarschijnlijk prachtig
dat haar wereld
haar kleine schrale wereld
zich verenigde met de gloed van
haar eigen kracht
in kamer 121
kamer 121
niemand die het wist
ze kende niemand die zij die grote
schoonheid toevertrouwde
ze verdronk
verdronk in haar eigen rijke
onmetelijke zee
ze verging in het grote ruisen
wie luisteren kan
luistert |
|