Bakkum
de heimwee naar voorbije tijden
glijdt langs de dennen
in het zand
nu ik de meisjes spelen zie die ´t aller
kleinste zijn ontgroeid
en hunkerend naar wat er komt
soms in een kleine vrije val
als de onzekerheid hen vat
zo weerloos zijn
ze zijn het liefste van ons allen en
niemand niets geen wet gebod verandert
dat
zeeën van goedheid draag hen verder
naar levensvreugd en
mededogen
op woeste golven die
de kust bereiken
Voor Marleen en Pepi, najaar 2010 |
|