vragendRegen
de regen lacht tranen met tuiten vloeit gaandeweg naar onbereikbaar als gedachten van kleine vissen langs oneffenheden van heuvels en verlangen naar stilte sprokkelhout van schaars wordende gehechtheid het water vloeit in onze ogen tot radeloosheid omarm die de kracht heeft zie hem aan noem de naam wereldwijd kolkt het
laat ook een god wel eens een steek vallen? |
|