vragendRegen

de regen lacht
tranen met tuiten
vloeit gaandeweg naar onbereikbaar
als gedachten van kleine vissen
langs oneffenheden van
heuvels en verlangen naar stilte
sprokkelhout van
schaars wordende gehechtheid
het water vloeit in onze ogen
tot radeloosheid
omarm die de kracht heeft
zie hem aan
noem de naam
wereldwijd kolkt het

laat ook een god wel eens
een steek vallen?


© Ineke Sikkema. Dit gedicht mag niet worden gebruikt of opgeslagen zonder schriftelijke toestemming van de auteur.
ineke sikkema